ایسنا/خراسان رضوی یک مدرس نگارگری گفت: ابتدا باید مسئولان از نگارگری شناخت پیدا کنند و پس از آن به دنبال راهکارهای دیگری برای معرفی این هنر در بین مردم باشیم.
زهره مهانی‌منش در گفت‌وگو با ایسنا در رابطه با عدم شناخت مردم از نگارگری، اظهار کرد :هنر نگارگری در دنیا طرفدار بیشتری از نقاشی رئال دارد؛ اما امروزه در کشور ما، مردم زیاد با نگارگری آشنا نیستند و نقاشی رئال و رنگ روغن را بیشتر ترجیح می‌دهند.
وی افزود: هنرمندان هنرهای تجسمی و نقاشان بزرگ هم حتی نسبت به نگارگری آن طور که باید آشنایی ندارند.
این مدرس نگارگری تصریح کرد: جمعیت کلاس‌های آموزش نگارگری امروزه حداکثر به ۸ تا ۱۰ نفر هم نمی‌رسد با اینکه بنده در زمان قدیم در هریک از کلاس‌هایم ۲۰ تا ۳۰ هنرجو داشته‌ام.
مهانی‌منش ادامه داد: پیشرفت تکنولوژی و فضای مجازی باعث شده جوانان از فضای هنر سنتی فاصله بگیرند و علاقه‌شان نسبت به آن کم شود و اکنون اصلا راجع به آن شناخت ندارند.
وی خاطرنشان کرد: جوانان باید علاقه داشته باشند و نمی‌توان به زور به آن‌ها تحمیل کرد که در این رشته فعالیت کنند و بنده که یک مدرس هستم تا جایی که می‌توانم این هنر را به جوانان معرفی می‌کنم و آن‌ها را برای فعالیت در این رشته تشویق می‌کنم، اما دیگر مانند قدیم علاقه‌ای به نگارگری نشان داده نمی‌شود.
این نگارگر گفت: امروزه هنرمندان نگارگری به آن صورت آموزش واقعی نمی‌بینند و به نظر بنده فقط خود را سرگرم می‌کنند.
مهانی‌منش افزود: در زمان قدیم اساتید نگارگری متفاوت بودند، افرادی مانند استاد مهربان و استاد آقامیری بسیار خوب آموزش می‌دادند اما اکنون افرادی که استاد شده‌اند و جوان هم هستند فقط کپی کار می‌کنند و خلاقیتی در کارهایشان دیده نمی‌شود و وقتی خود استاد این گونه باشد نمی‌تواند هنرجو را به سمت خلاقیت سوق دهد.
وی ادامه داد: بنده در زمان جوانی و دورانی که فعالیت بیشتری داشتم سبک کاری‌ام تغییر پیدا کرد و از حالت کپی و مشق به یک‌باره صاحب سبک شدم و در زمینه مدرن کار کردم و فکر می‌کنم این به خود فرد بستگی دارد که با تلاش و علاقه به خلاقیت برسد.
این مدرس نگارگری گفت: امروزه هر کس که وارد این رشته می‌شود جنبه مالی و اقتصادی آن را در نظر دارد؛ اما از این هنر آن قدر پول نمی‌توان درآورد مگر اینکه پس از سال‌ها تلاش و ممارست، فرد در کشورهای دیگر بتواند از این راه و آموزش آن پول دربیاورد.
مهانی‌منش درباره حمایت از اساتید و پیشکسوتان این رشته با بیان این که حمایتی صورت نمی‌گیرد، افزود: برای مثال بنده که ۱۵ سال به دلیل بیماری نتوانستم فعالیت داشته باشم، در انزوا قرار گرفتم و هیچ‌کس به فکرم نبود اما پس از بهبودی‌ام دوباره از سال گذشته به خاطر علاقه زیادی که به نگارگری داشته‌ام شروع به کار کرده‌ام و بقیه اساتید نیز به خاطر علاقه‌شان در این عرصه مانده‌اند.
انتهای پیام
دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ