بدرقه سلیمان

عقل نشسته حیران لفظ گرفته پایان
شعر، دَرَد گریبان تاب بیان ندارد

آمده اند مردم از همه سو به تشییع
بدرقه ی سلیمان پیر و جوان ندارد

خواست دلم از این غم شرح دهم به عالم
نامه خوش است، اما خامه توان ندارد

صف زده اند هر سو لشکر حق و باطل
چون تو سپهبد اما ملک جهان ندارد

گرچه نفس به تنگی می کشم از فراقت
مرگ به این قشنگی آه و فغان ندارد

زنده تویی که رفتی مرده منم که ماندم
من چه بگویم از تو؟ مرده که جان ندارد

حسرت آن نگاهت کشت مرا که شعرم
این همه لطف و خوبی دارد و آن ندارد

حال که در دو عالم این همه سود بردی
یک نظری به ما کن این که زیان ندارد!

دی ۹۸

۱۷۱۷