ایسنا/خراسان رضوی نائب رئیس جامعه مهندسان شهرساز ایران گفت: برای استقرار مجسمه بزرگ حکیم فردوسی باید به استقلال، خلاقیت و پژوهش‌گر بودن این طرح توجه کرد.
دکتر نوید سعیدی رضوانی در برنامه لایو اینستاگرامی در خصوص بررسی طرح مجسمه جدید حکیم فردوسی در دانشگاه فردوسی مشهد از نگاه معمارانه و شهرسازی، اظهار کرد: باید فضای مشارکتی برای استقرار مجسمه بزرگ حکیم فردوسی در داخل دانشگاه که اطلاعات زیادی از آن منتشر نشده است، به وجود می‌آوردند تا نقدها، بررسی‌ها و نشست‌ها در خصوص این موضوع مطرح می‌شد تا طرح بهتر اجرا شود، اما این مشارکت جامع و کامل نبود. روش‌های پیشرفته‌ای برای مشارکت وجود دارد که می‌توان به صورت اینترنتی با یکدیگر در تعامل بود و نظرسنجی کمی و کیفی در زمینه ساخت مجسمه حکیم فردوسی صورت گیرد.
وی در خصوص شخصیت حکیم فردوسی افزود: اگر ما می‌خواهیم اثری را بعد از هزار سال به یاد ایشان طراحی کنیم، این ویژگی‌ها را باید در نظر بگیریم؛ ابتدا استقلال فردوسی است، او شخصیتی بود که مذهبی داشت که خلاف مذهب عمده آن زمان بود، آن زمان مذاهب دیگری بود و به فردوسی فشار می‌آوردند و علیه او فعالیت می‌کردند، اما او راه خود را طی می‌کرد. دوم، پژوهش‌گر بودن حکیم فردوسی بود که در مکان‌های مختلف می‌رفت و اطلاعاتی را برای نوشتن شاهنامه جمع‌آوری می‌کرد، بدین منظور که شاهنامه تخیل حکیم فردوسی نبود و تمام درآمدی که از راه کشاورزی به دست می‌آورد، در این راه هزینه کرد.
نائب رئیس جامعه مهندسان شهرساز ایران تصریح کرد: اگر ما می‌خواهیم فعالیتی داشته باشیم باید فرآیند پژوهشی را مانند فردوسی در کار خود مستولی کنیم. سوم، خلاق بودن حکیم فردوسی بود و حالا می‌خواهیم برای چنین شخصیتی، اثری ماندگار طراحی کنیم. این طرح باید ویژگی‌های فردی که ما به آن افتخار می‌کنیم را داشته باشد. مواردی مانند، استقلال، خلاقیت و پژوهش‌گر بودن.
وی عنوان کرد: مجسمه شهری، حجمی سه بعدی دارد و دارای فرم و بیان هنرمندانه است و پسوند «مجسمه هنری» را که افراد برای این فعالیت گذاشته‌اند، در حقیقت نادرست است چراکه ما مجسمه غیر هنری نداریم و باید هنرمندانه باشد. برای این اقدام می‌توانستیم راه‌های دیگری در نظر بگیریم، اینکه بر اشعار حکیم تاکید شود چراکه ساخت مجسمه باعث افزایش آگاهی، ایجاد هویت و سرزندگی می‌شود.
سعیدی رضوانی بیان کرد: ما تکنیک‌هایی داریم که با یک اسکن می‌توانیم از مجسمه اطلاعات زیادی به دست آوریم، اما آیا طراحان این موضوعات را در نظر گرفته‌اند یا خیر. فردوسی متعلق به همه ماست و هزینه‌ای هم که در این زمینه می‌شود خوب بود تا از نظرات متخصصان هم در این زمینه استفاده می‌شد.
وی اضافه کرد: هنگامی که یک مجسمه را بزرگ می‌کنیم خیلی سخت می‌شود که آن را سرو سامان داد. ساخت مجسمه‌ای با این ابعاد حالت نمادین خود را پیدا نمی‌کند چراکه اطراف آن درخت، بلوار، ساختمان و پارک ملت است و این شرایط را ندارد که از دور هم دیده شود. اگر چنین سرمایه‌گذاری وجود دارد سه پیشنهاد داریم که ابتدا برای آن کار فکر کنیم تا عملکرد بهبود پیدا کند، دوم مجسمه را در اطراف توس قرار دهیم تا مسافرانی که از آن مکان رفت و آمد می‌کنند، با دیدن مجسمه اشتیاق پیدا کنند و از زادگاه حکیم توس دیدن کنند و با ویژگی‌های اخلاقی و شخصیتی وی آشنا شوند، سوم بهتر بود بخشی از هزینه صرف مجسمه‌ای کوچک شود و بخشی دیگر به صورت پاناروما با علم روز و برای اولین بار در کشور به نام حکیم فردوسی صرف شود که بسیار زیبا است و افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
نائب رئیس جامعه مهندسان شهرساز ایران خاطرنشان کرد: ما سه پیشنهاد برای این اثر هنری داریم که در سطح دانشگاه می‌توانیم به سه روش رئال، سمبلیک و انتزاعی آن را داشته باشیم. اما آیا دانشجویان این مجسمه عظیم را دوست دارند؟ حتی کشورهای دیگر هم به جز یک مورد، چنین مجسمه عظیمی ندارند و به نظر می‌رسد که مردم ارتباط خوبی با آن برقرار نکنند.
انتهای پیام
دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ