Gبا توجه به پیچیدگی شدید شکل هنری، ریمسترهای بازی های چند دهه قدیمی می توانند … متغیر باشند. اما زمانی که یک ناشر برچسب «نسخه قطعی» را برای نسخه‌های بسته‌بندی‌شده جدید سه بازی جنایی جهان باز، بازی‌هایی که در حافظه فرهنگی پاپ جمعی بسیار بزرگ هستند، می‌گذارد، منطقی است که انتظار بیشتری از انتشار مجدد ناپایدار با به‌روزرسانی گرافیکی داشته باشیم. این نسخه‌های Grand Theft Auto III (2001)، Vice City (2002) و San Andreas (2004) به هیچ وجه قطعی نیستند. دیدن آنها به این شکل بیش از یک ناامیدی است. خشمگین است.

اشکال‌های گرافیکی، کنترل‌های آزاردهنده و خرابی‌های تصادفی، انصافاً، همه بخشی از بازی در دهه‌های ۰۰، قبل از وصله‌های آنلاین بودند. که به توسعه دهندگان این امکان را می داد تا موارد را ذره ذره اصلاح کنند. آن وقت تحمل کردیم. اما چرا اکنون آن را تحمل می کنیم و هزینه آن را می پردازیم؟ این ریمسترها نسبت به نسخه های اصلی پلی استیشن ۲ ثبات کمتری دارند. چند ساعت پس از شروع GTA III – قدیمی‌ترین و کم‌جذاب‌ترین بازی در بین این سه بازی، گامی شگفت‌انگیز برای گیمینگ در سال ۲۰۰۱ که اکنون کمی عقیم به نظر می‌رسد – به ماموریتی رسیده بودم که نتوانستم آن را انجام دهم، زیرا شخصیت من تعقیب می کردم و مدام در دنیا سقوط می کردم. یک بار ماشین من به طور تصادفی منفجر شد. در کلکسیونی که نمی توانستم آن ها را انتخاب کنم دویدم.

در سن آندریاس، تعادل رنگ به قدری بد است که در برای اینکه ببینم در زیر آسمان خیالی غروب کالیفرنیا چه می گذرد، باید کنتراست را تا جایی که می شد کم کنم. من به سختی می‌توانستم چهره شخصیت‌ها را تشخیص دهم، یا نوارهای رنگی را روی نقشه انتخاب کنم، یا برچسب‌های گرافیتی بنفش را روی آجر قرمز ببینم. به طور عینی، یک ارتقاء گرافیکی در این بازی ها صورت گرفته است، به این صورت که آنها به اندازه آنها مه آلود و مبهم به نظر نمی رسند – اما صادقانه بگویم، مطمئن نیستم که بگویم بهتر از نسخه های قبلی قبلی هستند. اثرات باران، به ویژه، آنقدر زشت است که دید شما را مبهم می کند. اگر ماموریت شما شامل دیدن جایی است که می روید، بهتر است امیدوار باشید که باران نبارد. جایی که کاراکترها بلوک و با وضوح پایین بودند، اکنون… به طرز عجیبی پلاستیکی هستند. تناسب آنها به ویژه در شهر معاونت پایین است.

من نمی‌خواهم مدت زیادی را صرف بررسی عیوب بسیاری که در این ریمسترها یافت می‌شود، بگذرانیم. اکنون که بازی‌ها نزدیک به یک هفته است که منتشر شده‌اند، هزاران ویدیوی یوتیوب و پست‌های توییتر فهرست‌بندی آن‌ها وجود دارد. نام‌های فروشگاه‌ها، به نوعی، املایی اشتباه دارند. جناس ها با بازسازی مجدد مهره در چرخخراب شده اند. > فقط می توانید از دیوارها یا حصارها عبور کنید تا دیوارهای نامرئی را درست آن سوی آن پیدا کنید. و، شرم آور برای Rockstar، این بازی ها به طور موقت از فروش بر روی رایانه شخصی خارج شدند، زیرا آنها با یادداشت ها و فایل های مخفی و اضافی از کد اصلی منتشر شدند، که طبق گزارش ها شامل مینی بازی جنسی رها شده Hot Coffee بود که باعث تکان های قانونی در صنعت شد. href=”https://www.theguardian.com/technology/gamesblog/2005/jul/18/gtacreatorsch” data-link-name=”in body link”>نابودی در سال ۲۰۰۵.

در اینجا دلیل این امر است: Rockstar به خاطر کمال گرایی خود بدنام است. این شرکتی است که اخیراً بهترین بخش یک دهه را با زحمت گذرانده است بازآفرینی غرب قدیمی برای Red Dead Redemption 2، تا عرق اسب و کثیفی روی رولورهای افراد مسلح. سطح مهارت بازی های Grand Theft Auto همیشه استثنایی و خیره کننده بوده است. نمی‌خواهم از کلمه بی‌احتیاطی استفاده کنم، زیرا فقط می‌توانم حدس بزنم که هیچ‌کسی که روی این ریمسترها کار می‌کرده، آنها را غیر استاندارد نمی‌دانست. اما دلایل پشت آن هرچه که باشد، عدم دقت و توجه به جزئیات به وضوح کل شخصیت این بازی‌ها را تضعیف می‌کند.

ما با بازسازی‌های Bluepoint از بازی‌های قدیمی‌تر پلی‌استیشن، شاهد بودیم. به عنوان Demon’s Souls و Shadow of the Colossus، اوج چیزی که می توان با یک ریمستر به دست آورد: یک بازسازی کامل که همه جنبه ها را مدرن می کند. اگر هر شرکت دیگری منابع لازم برای رسیدن به این هدف را داشته باشد، مطمئناً Rockstar و مادرش Take-Two Interactive هستند. Grand Theft Auto میلیاردها دلار درآمد داشته است. برای من عجیب است که بیشتر این پول در میراث Rockstar سرمایه گذاری نشده است. در بهترین بخش از دو دهه پس از عرضه این بازی ها، موددرها به مراتب بهتر از این دست یافته اند – و البته، اکنون همه آنها توسط وکلای Take-Two بسته شده اند.

این یک ادای احترام به جادوی این بازی‌ها است – مخصوصاً San Andreas، برای من – که هنوز هم می‌توان با وجود تمام مشکلات فنی در آنها فرو رفت. در عرض یک ساعت از راه‌اندازی آن، من دقیقاً در خیابان گروو با قهرمان داستان CJ و خدمه قدیمی‌اش برگشتم، به صحبت‌های آن‌ها گوش می‌دادم که با هم حرف می‌زنند و گهگاه حقیقتی را که به خانه می‌آید به اشتراک می‌گذارند، و از اینکه چطور حتی با راک استار با ابزارهای تکنولوژیک محدود موجود در آن زمان توانست چیزی بسیار عجیب قابل باور خلق کند. ایستگاه‌های رادیویی، علی‌رغم اینکه آهنگ‌های گمشده‌ای که احتمالاً به‌دلیل مسائل مربوط به مجوز ناپدید شده‌اند، هنوز هم مرا مستقیماً به فضای فوق‌سرمایه‌داری، نیهیلیستی و بی‌احترامی این بازی‌ها منتقل کردند. بسیاری از صداهای تصادفی به طرز وحشتناکی فشرده یا نامتعادل هستند و به نظر افتضاح می‌آیند، اما خدا را شکر که رادیو هنوز کار می‌کند.

GTA سریالی است که به خاطر خشونتش شناخته می‌شود، اما انسان، درباره چیزهای بیشتری است. از آن؛ این یک دنیا است، یک مکان است، یک داستان است، درباره شخصیت هایی که ملاقات می کنید و در آن زندگی می کنید و درباره کارهایی که در زمین بازی غول پیکر و بی نظمی که به شما می دهد انجام می دهید. این ها بازی های بزرگی هستند. همه چیز در آنها خوش سلیقه نیست، همه دیالوگ ها به خوبی قدیمی نشده اند. اما آنها هنوز هم ارزش بازپخش و ارزش حفظ دارند. فقط در این حالت نیست.