به گزارش ایسنا، جامعه باستانشناسی ایران در دوازدهمین سال‌مرگ “رابرت بریدوود – یکی از بنیانگذاران باستانشناسی نو یا «باستانشناسی روندگرا» – نوشت: «۱۲ سال پیش در چنین روزی (۲۵ دی ماه ۱۳۸۱\ ۱۵ ژانویه ۲۰۰۳) رابرت بریدوود متولد ششم مرداد ۱۲۸۶/ ۲۹ جولای ۱۹۰۷) یکی از بنیانگذاران باستانشناسی نو یا باستانشناسی روندگرا در سن ۹۵ سالگی در شیکاگو درگذشت. لیندا بریدوود، همسر، همراه و همکار او در ۶۶ سال زندگی و فعالیت حرفه‌ای نیز به فاصله‌ی چند ساعت در سن ۹۳ سالگی در همان بیمارستان درگذشت.
رابرت و لیندا بریدوود در راه تغییر باستانشناسی از رشته‌ای با هدف جمع‌آوری اشیا برای موزه ها، به رشته‌ای که تغییرات فرهنگی را در طول تاریخ زندگی انسان مطالعه می‌کند، تلاش و کمک فراوانی کردند. اهمیت فعالیت‌های آنها بیش از همه در این بود که این دو باستانشناس رهیافت نوینی را در مطالعه‌ی یافته‌های کوچک و پراکنده‌ای که تا آن زمان باستانشناسان از اهمیت آنها غافل بودند و به صورت سنتی دور ریخته می‌شدند به کار بستند.
رابرت و لیندا بریدوود جزو نخستین باستان‌شناسانی بودند که در گروه کاوش، بطور گسترده‌ای از متخصصان رشته‌های دیگر مانند گیاه‌شناسی، جانورشناسی و زمین شناسی استفاده کردند.
در سال ۱۳۲۶ (۱۹۴۷) او به همراه همسرش لیندا با هدف آزمایش فرضیه‌ی گوردون چایلد درباره‌ی انقلاب نوسنگی و یافتن شواهد کشاورزی اولیه، پژوهش خود را در کردستان عراق آغاز کرد. آنها در این پژوهش برای نخستین‌بار با کمک متخصصان علوم دیگر به مطالعه‌ی بقایای گیاهی، دانه‌های سوخته و بقایای جانوری پرداختند.
این دو به همراه همکارانشان پس از یک سال جستجو توانستند محوطه‌ای را پیدا کنند که در آن زمان قدیمی ترین روستا محسوب می‌شد: محوطه‌ی جارمو در اقلیم کردستان عراق در نزدیکی مرز کردستان ایران با ۸۸۰۰ سال قدمت و دربردارنده‌ی نخستین شواهد پرورش حیوانات اهلی و کشاورزی.
بریدوود در سال‌های ۱۳۳۸-۱۳۳۹ (۱۹۵۹-۱۹۶۰) برای آزمایش فرضیه‌ی خود درباره‌ی نخستین مراحل اهلی شدن حیوانات و گیاهان در مناطق مرتفع جنوب غرب آسیا، جایی که شرایط طبیعی برای روند اهلی شدن و روند تغییر از روش زندگی شکارگردآوری به یک‌جانشینی بیش از هر جای دیگری مهیا بود، راهیِ دشت کرمانشاه و اسلام آباد غرب (شاهآباد) در ایران شد.
او در تعدادی از محوطه‌های روباز و غارهای متعلق به دوران موستری تا دوره‌ی حلف کاوش و بررسی کرد. از منظر یافتن شواهدی برای شروع دوره‌ی نوسنگی، تپه‌های آسیاب و سراب مهمترین محوطه‌هایی بودند که تنها بخش‌هایی از آنها در اوایل سال ۱۳۳۹ (۱۹۶۰) کاوش شدند. عزت‌الله نگهبان و رضا مستوفی‌فرد از جمله باستانشناسان ایرانی بودند که در جریان پژوهش بریدوود در ایران با او همکاری کردند.
اگرچه بریدوود پس از سال ۱۳۳۹ (۱۹۶۰) فعالیتش را در ایران ادامه نداد، اما شاگردان او همچون فرانک هول، کنت فلانری و رابرت مک کورمیک آدامز به پژوهش‌های باستان شناختی در ایران ادامه دادند و آثار ماندگاری از خود به جای گذاشتند.
هنگامی که بریدوود پژوهش خود را در ترکیه آغاز می‌کرد در جمله‌ای معروف گفت: «در جایی از میان صدها محوطه‌ی پیش از تاریخی در جنوب غرب آسیا در حدود ۱۲ هزار سال پیش، یک انسان، حقیقتی فوق‌العاده را درک کرد، این واقعیت که علف‌هایی که قبلا برای خوردن جمع‌آوری کرده بود سال بعد در جایی که دانه‌ها ریخته شده بودند، دوباره رشد کردند! هنگامی که انسان یک‌جانشین شد، وقت پیدا کرد تا به جز تهیه غذا به امور دیگر از جمله ارتباطش با دیگر انسان‌ها، ارتباطش با محیط اطراف و نیروهای فوق انسانی بیشتر فکر کند».
«انسان پیش از تاریخی» از جمله کتابهای بریدوود است که نخستین بار در سال ۱۳۲۷ (۱۹۴۸) و بعدها با ویرایشهای گوناگون بارها به چاپ رسید. لیندا بریدوود کتاب «کاوش در ماورای دجله» را در سال۱۳۳۲ (۱۹۵۳) منتشر کرد. آنها در انتشار کتابهای متعددی از جمله «کاوش در دشت آنتیوک» (۱۹۶۰) با هم همکاری کردند.»
انتهای پیام
دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ