گردشگران: عامل تشدید خشکسالی در بالی
رشد گردشگری بالی
در بحبوحه‌ی خشکسالی در اندونزی که زندگی ۵۰ میلیون نفر را تحت‌الشعاع قرار داده است، مقامات محلی بالی به فساد و تغییر مسیر آب به‌نحوی که به روستاهای دچار خشکسالی آب‌رسانی نشود، متهم شده‌اند. ویبکه لنگ‌کانگ (Vibeke Lengkong)، از یک خیریه‌ی محلی، می‌گوید:
دولت برای تغییر مسیر آب از دریاچه‌های مرکزی، لوله‌کشی کرد؛ اما به‌واسطه‌ی کمبود بودجه و فسادی که در همه‌ی سطوح دولت بالی ریشه دوانده است، هیچ آبی در این لوله‌ها جاری نشد. آن‌ها راجع به تأمین نیازهای اساسی مردم صحبت می‌کنند، اما مقادیر زیادی آب را به شرکت‌هایی مثل کوکا کولا می‌فروشند که کارخانه‌های بزرگی در بالی دارند. گردشگران به‌طور متوسط، دو تا چهار هزار لیتر آب در روز مصرف می‌کنند، این میزان آب شامل آب مورد استفاده در ویلاها و تفرجگاه‌های لوکس و همین‌طور استخرها، باغ‌ها، زمین‌های گلف و کارهای ساختمانی می‌شود.
دولت بالی به‌منظور مقابله با خشکسالی، شروع به ساخت سدهای جدید و حفر چاه کرده است، در حالی که فدراسیون بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر می‌گوید، ۱۰۵ هزار لیتر آب شرب بین مردمی توزیع کرده است که عمدتاً در منطقه‌ی Karang Asem تا شرق جزیره ساکن هستند. فصل بارندگی به‌طور سنتی در ماه نوامبر (آبان) آغاز و مایه‌ی خوشحالی مردم مناطقی می‌شود که از ماه آوریل هیچ بارانی نداشته‌اند، با این حال پدیده‌ی هواشناسی ال نینو در سال جاری می‌تواند آغاز فصل بارش را تا اواخر ژانویه به تأخیر بیندازد.
خشکسالی، شیوه‌ی زندگی سنتی مردم در مناطق مختلف این جزیره را تهدید می‌کند، از جمله سیستم آبیاری سوبک (Subak) که برای محصول برنج و مزارع شالیکاری به کار می‌رود. آنتون مهاجر (Anton Muhajir)، یک روزنامه‌نگار محلی که با بحران آب آشنایی دارد، می‌گوید:
معتقدم که بالی در معرض خطری واقعی قرار دارد. برخی از دوستانم مجبور به ترک خانه‌های اجدادی خود در دنپاسار شده‌اند؛ چراکه آب چاه‌های آن شور شده است. در جاتیلوی (Jatiluwih)، همان‌جایی که هر روز هزاران گردشگر برای دیدن زیباترین تراس‌های برنج بالی، روانه‌ی آن می‌شوند، کشاورزان برای پمپاژ آبی که مجبور هستند از جنوب جزیره خریداری کنند، از لوله‌های پلاستیکی استفاده می‌کنند، چراکه چشمه‌های کوهستان در حال خشک‌شدن هستند. در حال حاضر هم خشکسالی را داریم که نه‌فقط در بالی، بلکه تقریباً در همه‌ی استان‌های اندونزی به چشم می‌خورد.
استروما کول نیز معتقد است که دولت باید بین منابع و رشد گردشگری، تعادل برقرار کند. او در ادامه می‌گوید:
آب دریاچه‌ها را می‌توان به‌طور عادلانه در سراسر جزیره توزیع کرد یا درست مثل اتفاقی که اکنون جریان دارد، بخش زیادی از آن را به شکلی افراطی برای گردشگری مورد استفاده قرار داد. مقامات در حال ساخت سد روی رودخانه‌ها هستند تا آب آن‌ها را به مناطق جنوبی منتقل کنند، در حالی که می‌توان این آب را به بخش‌های شمالی هدایت کرد. روستاهای مناطق شمالی به‌دلیل خشکسالی نیست که با معضل کمبود آب مواجه هستند، بلکه سیاست‌ها و تصمیم‌گیری‌ها، آن‌ها را به این روز انداخته است.
دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ