به گزارش خبرآنلاین از قم ؛ حبیب‌الله بابایی عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی و رئیس مرکز مطالعات اجتماعی و فرهنگی در کانال مجازی خود نوشت: آقایان از یک طرف اصرار می‌کنند که از خانه بیرون نیایید و خود را قرنطینه کنید، و از طرفی هم اصرار دارند که نترسید و نگران نباشید. چه طور می‌توان در سلول‌های انفرادی خود را قرنطینه کرد و در تنهایی خود احساس وحشت نکرد؟
ما یک هفته است که نه جمعی و نه جماعتی رفته‌ایم و نه با دوستان نشسته‌ایم، بدتر اینکه وقتی کسی را هم دیده‌ایم و یا کسی ما را دیده است از ترس کرونا از هم دوری گرفته‌ایم. امروز به خاطر سیاست‌های غلط رسانه‌ای، قمی بودن، ماشین پلاک ۱۶ داشتن و یا به قم تردد داشتن، برابر با ویروس کرونا به حساب می‌آید. در واقع قبل از اینکه دولت‌مردان قم را قرنطینه بکنند، رسانه‌ها، اهل قم را قرنطینۀ غیر اخلاقی کرده‌اند و در فضای فرهنگی کشور بسترهای بی‌حرمتی نسبت به قم و قمی را فراهم کرده‌اند.
حال آیا ما در قرنطینه‌های غیراخلاقی که نسبت به هم درست کرده و به بهانه کرونا همدیگر را ترک گفته و از یکدیگر دوری گرفته‌ایم، می‌توانیم کرونا را در تنهایی خودمان شکست دهیم؟ آیا ترس و نگرانی از کرونا را می‌توان در اندرون خود و در خانه با رسانه و صدا و سیما از بین برد و بر وحشتِ مریضی و مرگ غلبه کرد؟
در این باره دو نکته به نظر می‌رسد:اول اینکه رسانه‌ها و همین‌طور کسانی که تریبون دارند، اخلاق حرفه‌ای را مراعات کنند و از ویرس کرونا، ویروس اخلاقی درست نکنند و به بی‌اعتمادی بین مردم دامن نزنند و به بهانه کرونا دعوای فرهنگی و اخلاقی جدیدی بین شهرهای کرونایی و غیر کرونایی درست نکنند.
ثانیا باید این نکته را برنامه‌ریزان و سیاست‌گذاران فرهنگی درک کنند که در جامعه‌ای که هویت‌اش و امیدش جمعی و اجتماعی است، باید قرنطینه کردن بهداشت‌اش هم بر اساس هویت اجتماعی آنها شکل گیرد. شاید انفرادی کردن قرنطینه‌ها در جوامعی که فردگرا(individualist) هستند تبعات منفیِ اخلاقی و فرهنگی ایجاد نکند، ولی انفرادی کردن قرنطینه‌ها در جوامعی که هستی‌شان بر بنیان روابط اجتماعی است می‌تواند آسیب‌های فرهنگی و روانی بزرگی را به وجود آورد و ما را نه فقط در مواجهه با ویروس کرونا ضعیف‌تر کند، بلکه معضلات جدیدی را برای ما به وجود آورد.
جامعۀ اسلامی باید در جمعیت‌اش از خود مراقبت کند و زندگی تمیز را در وضعیت باهم‌بودن یاد گیرد، تا نه ترس و یأس بر او غلبه کند، و نه به بهانه‌های فردی و شخصی‌اش مسئولیت اجتماعی بهداشت را در نسبت با دیگران (حق سلامت دیگران) نادیده گیرد.
۴۶
دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ