قرنطینه در یکی از معروف‌ترین جاذبه‌های توریستی اسپانیا چگونه می‌گذرد؟
آنا ویلادومیو در ساختمان لاپدررا زندگی می‌کند: یکی از شاهکارهای معماری آنتونی گائودی. خانه‌ای که معمولاً در طول روز هزاران بازدیدکننده دارد، اما با شیوع ویروس کرونا و قرنطینه حالا خالی و ساکت است.
زندگی در ساختمان معروف لاپدررا
در یک روز معمولی چیزی در حدود سه هزار توریست به خانه او سر می‌زدند، اما با شیوع کرونا و قرنطینه کامل در اسپانیا، آنا ویلادومیو حالا هفته‌هاست که در یکی از معروف‌ترین جاذبه‌های توریستی بارسلون، در تنهایی و سکوت، زندگی می‌کند.
بیش از ۳۰ سال است که ویلادومیو در ساختمان معروف لاپدررا زندگی می‌کند؛ جواهر مدرنی که در حدود یک قرن پیش به دست آنتونی گائودی معمار نابغه ساخته شد.
در طول دهه‌ها مستاجران این ساختمان به مرور به دلیل ازدحام جمعیت خانه را ترک کردند، جمعیتی که مسحور نمای موج‌دار لاپددرا و بالکن‌های زیبایش بود.
اما با آغاز مبارزه با بزرگ‌ترین پاندمی قرن اخیر، تورهای بازدید از آثار باستانی یونسکو ماه گذشته به دلیل شیوع کرونا و قرنطینه همگی تعطیل شده‌اند.
آنا ولادومیو می‌گوید: «لاپدررا درهایش را به روی بازدیدکنندگان بست و من مثل یک نگهبان در این ساختمان ماندم. حالا هفته‌هاست که تنها صدایی که می‌شنوم صدای قدم‌های خودم است.»
۲ مستاجر دیگر در قسمت‌های دیگر ساختمان زندگی می‌کنند که از راه‌پله‌ها و آسانسورهای مجزا استفاده می‌کنند. چند نگهبان هم در شیفت‌های جدا از ساختمان محافظت می‌کنند، اما ویلادومیو هیچ‌کدام را نمی‌بیند: «به نظر می‌رسد واقعاً اینجا تنها هستم.»
او از شرایط عجیبش به عنوان مستاجر یک ساختمان توریستی در کتابی که سال گذشته منتشر کرد نوشته است، کتابی تحت عنوان «آخرین همسایه».
ویلادومیو در این کتاب تاریخ ساختمان را به علاوه تجربه‌اش از زندگی در طبقه چهارم یک جاذبه توریستی معروف که در سال گذشته نزدیک به یک میلیون و ۳۰۰ بازدیدکننده داشت شرح داده است.
او همچنین در کتاب خود از زندگی در شاهکار هنری آنتونی گائودی معمار معروف اسپانیایی و شکافتن صفوف بازدیدکنندگان برای رسیدن به در خانه‌اش نوشته است.
قرنطینه در لاپدررا
همانند دیگر مناطق اسپانیا زندگی در شهر بارسلون و ساختمان لاپددرا، با آغاز پاندمی در هفته‌های گذشته تغییر کرده است.
مستاجر طبقه چهارم می‌گوید: «آنچه بیش از همه مرا شگفت‌زده می‌کند سکوت اینجاست. قبلاً هرگز در اینجا احساس تنهایی نمی‌کردم. این ساختمان همیشه مملو از جمعیت بود، اما حالا هیچ‌کسی اینجا نیست.»
هرچند شرایط بسیار تغییر کرده، اما ویلادومیو می‌گوید تنها بودن و سکوت مزایای خودش را هم دارد: «قبلاً اینجا آن‌قدر شلوغ بود که هیچ‌وقت جرات نمی‌کردم با لباس خانه زباله‌ها را بیرون ببرم. راهروها همیشه پر از آدم بود. حالا اما می‌توانم در تمام طبقه‌ها با لباس راحتی بچرخم و این بخش قرنطینه برایم جذاب است.»
زندگی در میان ستون‌های آهنی، حیاط بزرگ و ساختمانی که بیش از هر چیز یکی بودن بنا با طبیعت را به ذهن القا می‌کند حالا آرامش‌بخش است.
او می‌گوید: «من واقعاً خوش‌شانسم که در هنر و زیبایی احاطه شده‌ام. در این روزهای سخت هنر باعث می‌شود روحیه خود را حفظ کنیم.»
اسپانیا روزهای سختی را می‌گذراند. هفته‌ها قرنطینه زندگی مردم را دستخوش تغییرات بزرگی کرده است. هرچند آمار مبتلایان و مرگ‌ومیر سیر نزولی پیدا کرده، اما دولت می‌گوید برداشتن قرنطینه طی چند مرحله اتفاق خواهد افتاد.
آنا ویلادومیو در آخر می‌گوید: «در این هفته‌ها به سکوت عادت کرده‌ایم و حالا فکر می‌کنم اگر قرنطینه به پایان برسد و روزی دوباره این ساختمان پر از جمعیت شود، برایم عجیب خواهد بود و طول می‌کشد تا دوباره به آن عادت کنم.»
دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ