درنگ در سخنان این دو بزرگوار، نشان از دو نوع تفکر نسبت به«حکومت ، جامعه و مردم» را به خوبی نمایان می کند.
هر دو سخنرانی در پایگاه اطلاع رسانی شان آمده و با حفظ امانت و به صورت اختصار چنین است:
حضرت استاد آیت الله جوادی آملی؛
۱- ذخائر کشور و شایستگی و تعهدات مردم را می بیند و ضرورت رسیدگی به مردم را می بیند.
۲- از ده سال رانت و اختلاس نمی گذرد و آن را شجاعانه طرح می کند.
۳- در راستای ایفای حقوق مردم، رعایت کرامت مردم را دیده و تصریح می کند که یارانه و بسته معیشتی با کرامت مردم سازگار نیست.
۴- به خطر دشمن و در کمین بودن او را گوشزد می کند.
۵- نه تنها اعتراض عاقلانه و عالمانه مردم را نفی نمی کند بلکه امکانپذیر می داند.
اما در نگاه متفاوتی، آیت الله مصباح یزدی نقطه نظراتش را چنین بیان نموده:
۱- فضای مجازی مسیر غفلت از ولایت فقیه است.
۲-هیچ کشوری در دنیا وجود ندارد که کسی بر آن حکومت کند که مورد قبول امام عصر(عج) باشد.
۳-سختی ها را امتحان خدا دانسته و درنتیجه از مقدّرات به حساب می آید.
۴-مشکلات مالی لازمه جامعه اسلامی است و پیامبر هم آمد مردم با مشکلات فراوان مواجه شدند. آیا می توان رهبری را مقصر دانست؟
۵- تحمل این سختی ها برای ایجاد زمینه برای ظهور امام زمان(عج) است.
۶- مذاکره مخفیانه را احمقانه می داند.
داوری و سپس انتخاب یکی از این دو دیدگاه را در شرایط امروز جامعه اسلامی، به خود شما می سپاریم.
فقط یک سوال:
در مفاد سخنرانی استاد مصباح یزدی، با گذشت از بحث های سیاسی چون فضای مجازی و مذاکره مخفیانه و… (که برخی از آنها در دولت سابق که مورد حمایت شدید آقای مصباح بود اتفاق افتاده) ، این سوال از ذهن می گذرد که؛ بنا بر فرض صحت و تایید قرآن و روایات، نسبت به چنین استناداتی که به دین و پیامبر و امام زمان(عج) شده!( که بررسی آن نوشتار مستقلی را میطلبد) ، چرا باید اینقدر از دین و پیامبر و امام زمان مایه گذاشته شود ؟!
۲۷۲۷
دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ